AZUL

-Vas ao baño?

Non lle contesta. Pecha a porta, corre o pasador tras de si. Agarda, apoiada no lavabo, ata que o oe afastarse cara á cociña. Claro que vai ao baño. Está no baño. É tan obvio. Por que teima en non ver o evidente? Tes a regra? É o carteiro? E así, gústache? Para el só existe o que se di en voz alta. Dicir. Mentres ela non o exprese con palabras, o problema non existirá. Os seus monosílabos. O aceno con que se limpa os beizos despois de cada bico. o seu sexo cada vez máis árido, un glaciar ardiendo baixo un sol negro. Non significan nada para el. Nin sequera unha carta escrita do seu puño e letra o convencería. Só os seus ollos mirándoo á cara, a súa voz dicíndolle xa non te quero, lograrían que el se decatase de que hai un problema. Nada que el non poida solucionar. El sempre atopa unha solución.

No baño vai frío. Envólvese ben na bata. Saca a caixa do peto. Ábrea. Coloca o seu contido sobre o lavabo. Tenta concentrarse nas instrucións. Mentres urina no recipiente, óeo moverse ao outro lado da porta, na cociña. Está fregando os pratos da cea. Nunca quixo un lavalouzas -para que, el está encantado de fregalos por ela-. Pregúntase, unha vez máis, que carallo fai cun tipo que lle nega un lavalouzas. Ten tantos motivos para odialo. É cariñoso. É intelixente. É optimista e responsable. As súas amigas envéxana. Compárano cos espécimes moito máis imperfectos que teñen na casa. Ningún soporta a comparación. Ningunha sabe o afortunada que é.

Engurra o prospecto entre os dedos. Sabe canto lle gustaría a el estar alí, ao seu carón. Claro que el preferiría o salón. Os dous collidos da man mentres el deixa caer a ourina na tarxeta, agardando a que a branca cruz se tinga de azul. Azul. Que apropiado para un anxo da anunciación. Os anxos son fríos e perfectos, todo luz. A xélida luz da verdade. A verdade é que non quere que se pareza a el. Que teña os seus ollos nin os seus beizos nin esas mans xeadas que nunca queimaron a súa pel. A verdade é que non quere que os seus xens naveguen unidos millares de seres por toda a eternidade. Non quere contribuír a que alguén coma el lle faga o amor a outro home, a outra muller, os envolva na pegañenta arañeira do seu amor.

Cando menos escamoteoulle ese momento. Unha vitoria efémera. El ten un talento especial paa atopar o seu momento, ese instante que petrificar na memoria: eu estiven. Eu fixen. Eu sentín. Imaxina os seus beixos húmidos. O seu roibén, orgulloso polo traballo ben feito. O seu riso nervioso. A forza coa que a apertará para soltala de inmediato, coma se ela fose un obxecto fráxil ao que houbese que preservar de todo mal. Vese a través dos seus ollos. Un recipiente precioso, unha boneca rusa pechada nunha vitrina. Ve os longos meses de coidados, de abafadoras, insoportables mostras de amor, de resignada paciencia ante os seus desplantes. Ve toda a adoración que a espera. Azul. Colle o goteiro, éncheo de ourina e deposita unha gota sobre a cruz, pregando para que o xélido azul non impregne a súa vida de máis amor do que pode aturar.

"A Ferida". Begoña Paz. Xerais, 2004.