Dez anos deitándome con el, dez anos de beixos fuscos de boas noites, dez anos apalpando ás cegas a súa entreperna, só para que el retirase a miña man de mala maneira, "estate quieta dunha vez", despois dun par de minutos de caricias inútiles.
Había outras. Eu sabíao. Aquela carta, a foto dunha loura no peto interior do saco, as mamilas da perruqueira apuntándome aos ollos, "o teu marido é un home encantador", as chamadas de teléfono, as citas coidadosamente anotadas na axenda. Pero calei, anoeime as tripas e calei. Non o quería perder. A pesar do presente de todos os anos, un tarro de crema Ponds para as engurras, a pesar das noites de insomnio no sofá, mentres el durmía a perna solta na nosa cama, a pesar do cepillo de dentes sen usar, dos calcetíns sucios colgados da barra do baño, dos calzóns coa marca vermella dos beizos da outra. Eu queríao.
Queríao, si, e aínda tiña memoria para lembrar o seu corpo sobre o meu, e as súas arfadas e os meus xemidos e as cousas que el me dicía mentres empurraba unha e outra vez dentro de min, e o calafrío final e aquel olor e despois o delicioso latexo no meu interior, a súa man gardando o meu talle ata que chegaba o sono.
Mais chegaron as mulleres e con elas o pranto, o consolo da comida, os quilos. El deixou de desexarme, e eu pasei de vítima a culpable. Culpable de saber a verdade e non ter a valentía de afrontala, culpable de agardar ás escuras os seus ronquidos para me proporcionar a min mesma o pracer que el me negaba, culpable de enganar ao meu marido coa miña man, culpable de pensar, oh deus, que esta era moito mellor amante ca el.
Dez anos. Ata que unha noite a miña man prendeu a miña fogueira dúas, tres veces, e non foi dabondo. E volvinme cara a el, e aspirei o seu olor de home durmido, e foi coma se unha corrente de aire fresco percorrese o meu corpo avivando as brasas entre as miñas pernas. E incorporeime e axeonlleime sobre el e afundin o meu sexo no seu rostro, suxeitando a súa cabeza entre as miñas coxas. El, aínda durmido, respondeu, e eu, a amazona máis lixeira, máis fermosa do mundo, galopei sobre o meu marido con forza, saltando cercas, facendo renxer as pólas que beireaban o camiño, guiando coas miñas coxas á montura que me levaba ao paraíso.
Foi despois, cando me deixei caer sobre el, esgotada e feliz, e o meu oído rexistrou o silencio que habitaba o seu peito, foi entón cando souben que a miña montura me abandonara definitivamente á metade do traxecto.
Había outras. Eu sabíao. Aquela carta, a foto dunha loura no peto interior do saco, as mamilas da perruqueira apuntándome aos ollos, "o teu marido é un home encantador", as chamadas de teléfono, as citas coidadosamente anotadas na axenda. Pero calei, anoeime as tripas e calei. Non o quería perder. A pesar do presente de todos os anos, un tarro de crema Ponds para as engurras, a pesar das noites de insomnio no sofá, mentres el durmía a perna solta na nosa cama, a pesar do cepillo de dentes sen usar, dos calcetíns sucios colgados da barra do baño, dos calzóns coa marca vermella dos beizos da outra. Eu queríao.
Queríao, si, e aínda tiña memoria para lembrar o seu corpo sobre o meu, e as súas arfadas e os meus xemidos e as cousas que el me dicía mentres empurraba unha e outra vez dentro de min, e o calafrío final e aquel olor e despois o delicioso latexo no meu interior, a súa man gardando o meu talle ata que chegaba o sono.
Mais chegaron as mulleres e con elas o pranto, o consolo da comida, os quilos. El deixou de desexarme, e eu pasei de vítima a culpable. Culpable de saber a verdade e non ter a valentía de afrontala, culpable de agardar ás escuras os seus ronquidos para me proporcionar a min mesma o pracer que el me negaba, culpable de enganar ao meu marido coa miña man, culpable de pensar, oh deus, que esta era moito mellor amante ca el.
Dez anos. Ata que unha noite a miña man prendeu a miña fogueira dúas, tres veces, e non foi dabondo. E volvinme cara a el, e aspirei o seu olor de home durmido, e foi coma se unha corrente de aire fresco percorrese o meu corpo avivando as brasas entre as miñas pernas. E incorporeime e axeonlleime sobre el e afundin o meu sexo no seu rostro, suxeitando a súa cabeza entre as miñas coxas. El, aínda durmido, respondeu, e eu, a amazona máis lixeira, máis fermosa do mundo, galopei sobre o meu marido con forza, saltando cercas, facendo renxer as pólas que beireaban o camiño, guiando coas miñas coxas á montura que me levaba ao paraíso.
Foi despois, cando me deixei caer sobre el, esgotada e feliz, e o meu oído rexistrou o silencio que habitaba o seu peito, foi entón cando souben que a miña montura me abandonara definitivamente á metade do traxecto.
"A Ferida". Begoña Paz. Ed. Xerais, 2004.
Imaxe: "Naked". Lucian Freud.
Imaxe: "Naked". Lucian Freud.
No hay comentarios:
Publicar un comentario